Willem Lagemaat
Amsterdam, 02-05-2022
Voor mij was het als kind een ultiem doel om 18 jaar te worden, dan mocht ik dat ene papiertje halen dat je oneindige vrijheid gaf: Een rijbewijs!
Het is toch gelukt om een jongensdroom te laten uitkomen.
En dan natuurlijk een auto. De allermooiste die er bestond, dat was mijn jongensdroom. Geen 911, geen Ferrari, geen Lamborghini, nee niets van dat. De allermooiste was een Porsche 928. En dan met die geweldige teledial-velgen. Op weg naar klas 5 en 6 op de lagere school liep ik langs een autobedrijf en de eigenaar daarvan had er eentje. In het zilver met bruin stof. Schitterend, en iedere morgen keek ik even naar binnen. Voor de 928 heb ik altijd een speciale plek gehad, en de laatste generatie was de meest spectaculaire. Dus moest er toch een keer eentje komen. En dat werd een 1992 928 GTS. Origineel Nederlands, in de combinatie blauw met blauw leder. Met open dak (niet zo handig, ik ben 1,96). Maar het blijft een geweldige auto, de techniek die er in zit en de details zijn zo doordacht en er zit zoveel engineering in. Het heeft dus even geduurd maar uiteindelijk is het toch gelukt om een jongensdroom te laten uitkomen.
In een 911 met blauw zwaailicht.
Een jongensdroom die niet is uitgekomen daarentegen was een carrière bij de Porsche Groep van de Rijkspolitie. Van mijn 6e tot mijn 14e was ik ervan overtuigd dat ik dat wilde worden. Je kwam ze zelden tegen, er hing bijna een zweem van mystiek omheen maar er was ook een groot ontzag voor deze agenten in hun mooie outfit en (het meest belangrijke) in een 911 met blauw zwaailicht. En iedere lichting werden ze mooier. Nadat de 356 eruit was gegaan begon een era die pas in 1996 ten einde kwam. Meer dan 500 werden er versleten en de nodige helemaal plat gereden. Bijzondere details gaven de speciale band tussen Porsche en de verschillende landen waar de lokale politie Porsche reed aan. Vanaf productie was een Politie-911, uitgevoerd met een aantal opties af fabriek, speciaal voor het doel waar ze voor gebruikt zouden worden. Zo werd de rechterdeur vervangen (af fabriek) door een Engelse specificatie deur. Die heeft nl de spiegel (net als links) voorop de deur staan. Zodat de bijrijder (met een extra binnenspiegel) hetzelfde kon zien als de bestuurder. Enig nadeel is dat je dus helemaal niets aan die spiegel hebt als bestuurder, want hij zit achter het raamframe.
Tot op die ene dag in 1995....
Vanaf mijn 14e was de keuze toch een andere geworden dan bij de politie te gaan. Maar de bijzondere status die bleef en het ontzag ook. En dan kriebelt er toch altijd zoiets van: er komt een dag en dan komt er eentje. Van het type 964, dat sowieso, want ik vond die generatie Porsches erg mooi. Tot op die ene dag in 1995…. ik reed op de A12 richting Utrecht en was even iets minder alert, en ineens was daar op de linkerbaan een hele mooie 964 cabriolet die netjes naast me kwam rijden en de bij-rijdende agent maande met zijn hand dat het iets langzamer moest. Ik zakte wat terug, zij keken nog een keertje en gingen er in rap tempo vandoor. Was ik toch even jaloers. Vanaf toen wist ik dat het een 911 van het type 964 moest worden, en dan ook nog een cabriolet.
Voor mij is dit een rijdend stukje geschiedenis.
Na een lange zoektocht (want er zijn er wel wat te koop, maar niet zoveel 964 cabriolets) ben ik tegen mijn auto aangelopen. Een auto die bijzonder was, want met airco (en de politie kocht geen opties). Het verhaal was (of het waar is weet ik niet maar dat hoor ik dan hopelijk ooit) dat deze laatste serie allemaal met airco waren besteld omdat de auto’s na terugkomst naar het Midden Oosten zouden vertrekken. Maar dat is nooit gebeurd, ze zijn uiteindelijk via de domeinen verkocht. Daar gold de verplichting dat de auto’s een andere kleur moesten krijgen, en zodoende is mijn 911 dan ook bordeaux rood geworden. Daarna is de auto gekocht door een Belgische verzamelaar, die hem weer helemaal terug in de originele staat heeft gebracht.
Er zijn nu nog wel details waar ik mee bezig ben omdat die nog niet helemaal origineel zijn, want uiteindelijk moet hij terug naar de staat waarin Leo de Haas voor het programma Blik op de Weg met déze 911 op de foto en video ging. Voor mij is dit een rijdend stukje geschiedenis, een klein stukje autosnelweg-politie historie en iets dat mensen in het wild moeten kunnen blijven ervaren. Helaas is de consequentie dan wel dat er door de striping maar heel beperkt gebruik van gemaakt kan worden en dan ook alleen nog met medewerking van de politie, maar toch is dat de moeite waard.
ik wilde die reclamefoto met alle drie de auto's toch een keer namaken.
En dan als laatste de 968 cabriolet. Niet een origineel Nederlandse, maar een origineel Franse. Dat zie je ook terug op het dashboard, alles is in het Frans en dat kun je niet met een knopje op een andere taal zetten. Ik heb een voorliefde voor cabriolets. Daarbij weet ik dat veel mensen het zonde vinden van de lijnen van de auto enzovoorts. Maar je beleeft het rijden zo anders, het is zoveel intenser. Als je in de buurt van de zee komt, dan komt die zilte lucht er ineens tussendoor en de combinatie van horen, voelen en ruiken maakt een cabrio tot een vierde dimensie. In de jaren 80 en begin jaren 90 ontstond de ontwerplijn waar deze auto er eentje van is. Het bracht in mijn optiek wat meer lijn in de modellen. De 911, 928 en 968 waren ineens een beetje familie, waarbij de edities 911, 928, 924, 944 toch allemaal wat anders waren. En ik vond dat mooier, dus de 968 was voor mij de fraaiste van de vier cilinders. Als je de 968 naast zijn bijna even oude 964 familielid zet, dan is het verschil in ontwerp en CW waarde opvallend. Je kunt zonder probleem 140 rijden met een 968 met het dak open zonder windscherm. En dat is bijzonder. Je zit wat dieper, de motor is wat rustiger maar er is altijd vermogen beschikbaar. Genieten als de zon schijnt met een GT die af en toe best scherp is. En ik wilde díe reclamefoto met alle drie de auto’s toch een keer namaken. Ik denk dat het gelukt is.
Vanaf deze plek een heel hartelijk woord van dank aan Barry van den Haak en Dave Groeneveld van Porsche Centrum Amsterdam. Barry en Dave hebben net zoveel liefde voor mijn auto’s als ikzelf, en ze hebben zich geheel belangeloos beschikbaar gesteld om de hierbij geplaatste foto’s mogelijk te maken.
